zaterdag 4 augustus 2007
helabaleuze 327
liedekerke 4 augustus 2007
waarom
een tekst
wanneer
een zin
volstaat
?
waarom
een zin
wanneer
een woord
genoeg is
?
helabaleuze
327
vrijdag 3 augustus 2007
acht gelukkigheden
de
acht
gelukkigheden
het is voor mij deze week
de week van de acht gelukkigheden geweest
al ooit van de acht gelukkigheden gehoord ?
ik ook niet
tot ik ze deze week hoorde voorlezen
onder een begrafenismis :
“gelukkig de armen van geest...”
waar was dat heerlijke woord “zalig” gebleven ?
thuisgekomen hoorde ik de uitleg :
de kille hollanders uit de vertaalcommissie
hadden het vlaamse woord “zalig”
blijkbaar te wuft en te liederlijk gevonden
dus mocht het niet langer in de blijde boodschap
ik vond dit erg
& schreef er meteen een stukje over
voor ons eigen groene weekbladje :
geluk wens je iemand toe bij een kansspel
zaligheid bij een liefdesspel
& wat moeten we nu tegen jezus zeggen ?
wordt hij nu onze gelukkigmaker ?
ik stuurde het stukje op naar mijn eigen krant
& naar een heel katholiek weekblad
maar die hadden er geen oren naar
dan maar naar “het laatste nieuws”
kreegf ik nu toch niet meteen
een mail terug van de hoofdredacteur
luc van der kelen :
“zalig stukje
het maakte me echt gelukkig”
& hij nam het meteen op in zijn krant
gelukzalig vond ik dat
dat was mijn eerste gelukkigheid
van deze week
ik had er nog zeven andere
het begon al met een elisabethzegen
onder de catalpa aurea (gouden trompetboom)
in de oude brouwerij van viersel
de ouders hadden dat plekje gekozen
om hun wezentje in de schoot te laten zegenen
broer & zus kronkelden zich als takken
rond de schuingegroeide stam
& luisterden naar de zegening
van wat zij hun brusje noemden
want ze wisten nog niet of het wezentje
een broertje of zusje zou zijn
dan onder de berkeboom bij de zonnewijzer
een zoveelste huwelijksvoorbereiding
voor volgende week
dan naar het naburige ziekenhuis
voor een zegen over de dood heen
’s avonds naar het verjaardagsfeest
van een gestorven jongen
ik raad ouders altijd aan
niet de sterfdag maar de geboortedag
van hun jongen te vieren
dan heerst er een heel andere stemming
de dag daarop een begrafenis
die ik zelf mocht doen
& waarin ik uit het evangelieboek
het woord “zalig” las
ook al stond er “gelukkig” gedrukt
de dag daarop een doop rond de zonnetafel
de plaats waar ik drie jaar tevoren
de ouders had mogen trouwen
het moet niet alleen kim clijsters zijn hé
die in een tuin mag trouwen ?
alleen stonden er bij ons
geen lijfwachten voor de poort
maar ook buiten die godsdienstige gebeurens
had ik de laatste tijd
heelwat gelukkigheden
om niet te zeggen : zaligmakingen beleefd
bij de verbossing van het witte kinderbos
onlangs in mechelen
vertelde ik aan de beide politiemensen
die ons met de bus kinderen
maar al te graag met hun loeiende motoren
over de e19 hadden begeleid
dat wij twintig jaar geleden
bij onze allereerste boomplanting
op uitgerekend diezelfde plek
door diezelfde mechelse politie
nogal hardhandig waren opgepakt
haha lachte een van beide politiemensen
mij de hand schuddend :
weet u wie dat was ?
dat was ik hahaha
wat vond ik het zalig dat we mekaar
nu zo heel anders bij de hand namen als toen
hij blijkbaar ook
“zachthandigheid
maakt veel hardhandigheid goed”
hé : daar hebben we weer een nieuwe leuze
zie : zo maak je ook eens mee
hoe die ontstaaan
zalig hé ?
nog een andere gelukkigheid
beleefde ik deze week
ik heb de laatste tijd nogal geluk
met stralend-vrouwelijke ontmoetingen
op den kerkendijk kom ik voorbij
een witte camionette met verdonkerde ruiten
van binnenuit hoor ik gebons en geklop
en zelfs wat onverstaanbaar geroep
de wagen beweegt ook wat op zijn wielen
ik zie de sleutel op de deur zitten
maar krijg hem niet omgedraaid
en dus de blijkbaar-geklemde deur niet open
binnenin gaat het geklop en geroep maar verder
de wagen schudt zomogelijk nog meer
ik probeer nog eens en jawel hoor :
ik krijg de deur open
de stralende zij het dan ook franssprekende aanblik
van het te voorschijn-springende meisje
vegeet ik niet licht meer
in haar ogen had de blije dankbaarheid
het plots gehaald op haar donkere angst
daarnet in de bonzende wagen
merci monsieur merci merci
echt zalig vond ik dat
ik mag toch iéts aan mijn leven hebben hé ?
acht
gelukkigheden
het is voor mij deze week
de week van de acht gelukkigheden geweest
al ooit van de acht gelukkigheden gehoord ?
ik ook niet
tot ik ze deze week hoorde voorlezen
onder een begrafenismis :
“gelukkig de armen van geest...”
waar was dat heerlijke woord “zalig” gebleven ?
thuisgekomen hoorde ik de uitleg :
de kille hollanders uit de vertaalcommissie
hadden het vlaamse woord “zalig”
blijkbaar te wuft en te liederlijk gevonden
dus mocht het niet langer in de blijde boodschap
ik vond dit erg
& schreef er meteen een stukje over
voor ons eigen groene weekbladje :
geluk wens je iemand toe bij een kansspel
zaligheid bij een liefdesspel
& wat moeten we nu tegen jezus zeggen ?
wordt hij nu onze gelukkigmaker ?
ik stuurde het stukje op naar mijn eigen krant
& naar een heel katholiek weekblad
maar die hadden er geen oren naar
dan maar naar “het laatste nieuws”
kreegf ik nu toch niet meteen
een mail terug van de hoofdredacteur
luc van der kelen :
“zalig stukje
het maakte me echt gelukkig”
& hij nam het meteen op in zijn krant
gelukzalig vond ik dat
dat was mijn eerste gelukkigheid
van deze week
ik had er nog zeven andere
het begon al met een elisabethzegen
onder de catalpa aurea (gouden trompetboom)
in de oude brouwerij van viersel
de ouders hadden dat plekje gekozen
om hun wezentje in de schoot te laten zegenen
broer & zus kronkelden zich als takken
rond de schuingegroeide stam
& luisterden naar de zegening
van wat zij hun brusje noemden
want ze wisten nog niet of het wezentje
een broertje of zusje zou zijn
dan onder de berkeboom bij de zonnewijzer
een zoveelste huwelijksvoorbereiding
voor volgende week
dan naar het naburige ziekenhuis
voor een zegen over de dood heen
’s avonds naar het verjaardagsfeest
van een gestorven jongen
ik raad ouders altijd aan
niet de sterfdag maar de geboortedag
van hun jongen te vieren
dan heerst er een heel andere stemming
de dag daarop een begrafenis
die ik zelf mocht doen
& waarin ik uit het evangelieboek
het woord “zalig” las
ook al stond er “gelukkig” gedrukt
de dag daarop een doop rond de zonnetafel
de plaats waar ik drie jaar tevoren
de ouders had mogen trouwen
het moet niet alleen kim clijsters zijn hé
die in een tuin mag trouwen ?
alleen stonden er bij ons
geen lijfwachten voor de poort
maar ook buiten die godsdienstige gebeurens
had ik de laatste tijd
heelwat gelukkigheden
om niet te zeggen : zaligmakingen beleefd
bij de verbossing van het witte kinderbos
onlangs in mechelen
vertelde ik aan de beide politiemensen
die ons met de bus kinderen
maar al te graag met hun loeiende motoren
over de e19 hadden begeleid
dat wij twintig jaar geleden
bij onze allereerste boomplanting
op uitgerekend diezelfde plek
door diezelfde mechelse politie
nogal hardhandig waren opgepakt
haha lachte een van beide politiemensen
mij de hand schuddend :
weet u wie dat was ?
dat was ik hahaha
wat vond ik het zalig dat we mekaar
nu zo heel anders bij de hand namen als toen
hij blijkbaar ook
“zachthandigheid
maakt veel hardhandigheid goed”
hé : daar hebben we weer een nieuwe leuze
zie : zo maak je ook eens mee
hoe die ontstaaan
zalig hé ?
nog een andere gelukkigheid
beleefde ik deze week
ik heb de laatste tijd nogal geluk
met stralend-vrouwelijke ontmoetingen
op den kerkendijk kom ik voorbij
een witte camionette met verdonkerde ruiten
van binnenuit hoor ik gebons en geklop
en zelfs wat onverstaanbaar geroep
de wagen beweegt ook wat op zijn wielen
ik zie de sleutel op de deur zitten
maar krijg hem niet omgedraaid
en dus de blijkbaar-geklemde deur niet open
binnenin gaat het geklop en geroep maar verder
de wagen schudt zomogelijk nog meer
ik probeer nog eens en jawel hoor :
ik krijg de deur open
de stralende zij het dan ook franssprekende aanblik
van het te voorschijn-springende meisje
vegeet ik niet licht meer
in haar ogen had de blije dankbaarheid
het plots gehaald op haar donkere angst
daarnet in de bonzende wagen
merci monsieur merci merci
echt zalig vond ik dat
ik mag toch iéts aan mijn leven hebben hé ?
donderdag 2 augustus 2007
politieontmoetingen
het terugzien
van een
politieman
- 1 -
bij de verbossing van het witte kinderbos
onlangs in mechelen
vertelde ik aan de beide politiemensen
die ons met de bus kinderen
maar al te graag met hun loeiende motoren
over de e19 hadden begeleid
( gewoonlijk was het voor ongelukken
dsat ze de snelweg opmoesten )
dat wij twintig jaar geleden
bij onze allereerste boomplanting
op uitgerekend diezelfde plek
door diezelfde mechelse politie
nogal hardhandig waren opgepakt
haha lachte een van beide politiemensen
mij de hand schuddend :
weet u wie dat was ?
dat was ik hahaha
wat vond ik het zalig dat we mekaar
nu zo heel anders bij de hand namen als toen
hij blijkbaar ook
het terugzien
van een
politieman
- 2 -
de
zwaluw
gangsters worden na een overval
vanuit gent gierend & loeiend achtervolgd
door zeven wagens van de politie
zelfs een helikopter overvliegt hen
hun vlucht gaat over de snelweg
richting antwerpen waar ze
eens daar aangekomen
het verstand hebben
in de kleine straatjes te verdwijnen
maar wat de auto’ en de helikopter
niet vermochten
daar slaagden twee zwaluwen wel in
( zwaluwen zijn politiemannen per fiets ) :
ze reden de gansterwagen klem
& arresteerden de misdadigers
dat vonden wij als groene fietsers de moeite
om hen de groene graal toe te kennen :
een ereteken dat we jaarlijks overhandigen
aan verdienstelijke medestedelingen
op de waterput van quinten matsijs
op de handschoenmarkt voor de katedraal
overhandigden twee kinderen de groene graal
aan de twee zwaluwen
die zo goed hadden aangetoond
dat bruut geweld niet altijd
door ander geweld moet gekeerd zorden
gisteren waren mieke en ik uitgenodigd
ten huize van een oud-leerling
die vijftig jaar werd
als laatste gasten
kwam een echtpaar de tuin in
& wie bleek de man daarvan te zijn ?
een van de twee zwaluwen van toen
blij dat we waren dat we elkaar terugzagen
toeval bestaat niet hé ?
het terugzien
van een
politieman
- 3 -
nog een derde politieontmoeting
deden we vorige week
we waren nog maar pas uit ons vliegtuig gestapt
of we gezraakten verdwaald on de luchthaven
op zoek naar het spoorwegstation
nergens stond dat immers aangegeven
we moeten er wel erg zoekende uitgezien hebben
want we werden aangesproken
door een heer en een dame
die blijkens hun getoonde bewijzen
twee politiemensen in burger bleken te zijn
dat deed deugd zo onthaald te worden
bij het volgen van onze voorgangers
vertelde ik breeduit
over onze vroegere ervaringen met de politie
in de strijdtijd van de groene fietsers
hoe die altijd - hoe plichtmatig ook -
heel vriendschappelijk verliepen
na heelwat trappen en gangen
belandden wij uiteindelijk nabij het station
we bedankten onze beide gidsen
en vroegen hen de groeten te doen
aan onze meest-vertrouwde politieman
van in de groene fietserstijd
ene fernand koekelberg
hé ? schrokken ze plezant op :
dat is onzen baas
de gewone politieagent koekelberg
van indertijd was inderdaad ondertussen
commissaris-generaal
van de federale politie geworden
alweer bestond toeval niet
van een
politieman
- 1 -
bij de verbossing van het witte kinderbos
onlangs in mechelen
vertelde ik aan de beide politiemensen
die ons met de bus kinderen
maar al te graag met hun loeiende motoren
over de e19 hadden begeleid
( gewoonlijk was het voor ongelukken
dsat ze de snelweg opmoesten )
dat wij twintig jaar geleden
bij onze allereerste boomplanting
op uitgerekend diezelfde plek
door diezelfde mechelse politie
nogal hardhandig waren opgepakt
haha lachte een van beide politiemensen
mij de hand schuddend :
weet u wie dat was ?
dat was ik hahaha
wat vond ik het zalig dat we mekaar
nu zo heel anders bij de hand namen als toen
hij blijkbaar ook
het terugzien
van een
politieman
- 2 -
de
zwaluw
gangsters worden na een overval
vanuit gent gierend & loeiend achtervolgd
door zeven wagens van de politie
zelfs een helikopter overvliegt hen
hun vlucht gaat over de snelweg
richting antwerpen waar ze
eens daar aangekomen
het verstand hebben
in de kleine straatjes te verdwijnen
maar wat de auto’ en de helikopter
niet vermochten
daar slaagden twee zwaluwen wel in
( zwaluwen zijn politiemannen per fiets ) :
ze reden de gansterwagen klem
& arresteerden de misdadigers
dat vonden wij als groene fietsers de moeite
om hen de groene graal toe te kennen :
een ereteken dat we jaarlijks overhandigen
aan verdienstelijke medestedelingen
op de waterput van quinten matsijs
op de handschoenmarkt voor de katedraal
overhandigden twee kinderen de groene graal
aan de twee zwaluwen
die zo goed hadden aangetoond
dat bruut geweld niet altijd
door ander geweld moet gekeerd zorden
gisteren waren mieke en ik uitgenodigd
ten huize van een oud-leerling
die vijftig jaar werd
als laatste gasten
kwam een echtpaar de tuin in
& wie bleek de man daarvan te zijn ?
een van de twee zwaluwen van toen
blij dat we waren dat we elkaar terugzagen
toeval bestaat niet hé ?
het terugzien
van een
politieman
- 3 -
nog een derde politieontmoeting
deden we vorige week
we waren nog maar pas uit ons vliegtuig gestapt
of we gezraakten verdwaald on de luchthaven
op zoek naar het spoorwegstation
nergens stond dat immers aangegeven
we moeten er wel erg zoekende uitgezien hebben
want we werden aangesproken
door een heer en een dame
die blijkens hun getoonde bewijzen
twee politiemensen in burger bleken te zijn
dat deed deugd zo onthaald te worden
bij het volgen van onze voorgangers
vertelde ik breeduit
over onze vroegere ervaringen met de politie
in de strijdtijd van de groene fietsers
hoe die altijd - hoe plichtmatig ook -
heel vriendschappelijk verliepen
na heelwat trappen en gangen
belandden wij uiteindelijk nabij het station
we bedankten onze beide gidsen
en vroegen hen de groeten te doen
aan onze meest-vertrouwde politieman
van in de groene fietserstijd
ene fernand koekelberg
hé ? schrokken ze plezant op :
dat is onzen baas
de gewone politieagent koekelberg
van indertijd was inderdaad ondertussen
commissaris-generaal
van de federale politie geworden
alweer bestond toeval niet
geluk
ik zie
de mensen
graag
nog nooit zo gelukkig geweest
als dit laatste kwart van mijn leven
zelf heb ik altijd voorgehouden
dat het laatste kwart van een mensenleven
vaak het gelukkigmakendste kan zijn
ondanks alle tegenslag
& zelfs tegenkanting
kan ik mijn levenslust
of mag ik zeggen levensgeluk ?
gewoon niet meer op
allicht door de zware operatie
die ik dank zij samengaan
van geloof en wetenschap
mogen overleven heb
ik heb van de geneesheer toen
twintig levensjaren bijgekregen
waarvan er al twee
gelukkig voorbij zijn
( wat niet hetzelfde is als :
gelukkig al voorbij zijn )
het doet wonder aan
zo dicht bij de dood geweest te zijn
en zelfs er eventjes al overheen
mijn levenslopen lagen
op de redacties van al de media al gereed
de afscheidsredevoeringen werden al geschreven
mijn doodsprentjes waren al bijna opgesteld
nu mocht ik ze gelukkig
in levende lijve aanhoren
bij leven en welzijn lezen
waaraan ik mijn geluk te danken heb ?
allicht ( nee zeker ) aan het nog meer dan vroeger
mogen omgeven zijn
door mensen die om mij geven
maar vooral aan het geluk
van mekaar nog te hebben
dat is het enige wat mijn geluk
af en toe toch even verdonkert :
wat als we mekaar niet meer hebben
ga ik dan nog zo gelukkig zijn ?
ga ik dan zelf krachtig zijn
en gelovig genoeg
in mijn eigen verhaal van de drie levens ?
nu is het nog altijd blij mogen zijn
om elke avond dat we mekaar
de nacht mogen inwuiven
om elke morgen dat we weer
naar elkaar toe mogen komen
hoe ik nu leef ?
ik hou ervan vroeg op te staan
de hele winter lang
tussen vijf en zes
de zon in haar opgaan zelfs voor te zijn
het eerste wat bij het opstaan doe
is wat ik altijd mijn ouders
bij hun opstaan heb zien doen :
knielen en danken om de zomaar gekregen
nieuwe dag
hoeveel maanden
moest ik daarbij niet geholpen worden ?
werd ik daarna in een karretje gehesen ?
werd ik door anderen gevoerd
naar waar ik zelf nog niet kon gaan ?
elke morgen beleef ik nu dan ook
dat morgengebed heel intens
geloven is niet alleen denken
het is ook doén
zoals dit knielen bijvoorbeeld
soms nog voor ik om zes uur
met een andere vroege huisgenoot
ga ontbijten
stuur ik naar al mijn vrienden en vertrouwden
de leuze van de dag
ik ben zelf altijd de eerste
om ze van mezelf aan te krijgen
want ik moet ze eerst zelf opzoeken
in mijn al jarenlang vergaarde schat
aan groene wijsheden en waarheden
ik voorzie de datum telkens
van een plaatsnaam :
dorpen en steden waar ik ooit geweest ben
en waar ik blije of diepe herinneringen aan heb
een mens kan niet aardrijkskundig genoeg leven
daarna teken ik mijn dagelijks kartoenschke :
een cartoon die ik teken
over een grap die ik daags tevoren
ergens gehoord of mij herinnerd heb
en die ik dan teken als was ik kartouch :
het twaalfjarig jongetje dat nu al vijftig jaar
op zijn even onhandige als onbevangen manier
mijn eigen kijk op de wereld weergeeft
pas dan open ik mijn mail :
ik uit graag eerst zelf wat er in mij omgaat
voor ik me openstel voor anderen
bijna alle mails
tenminste die over wat diepers gaan
beantwoord ik meteen eigenhandig per brief
om half-acht ga ik weer naar beneden
om de kranten te lezen
de vloed van de buitenwereld
laat ik dan even over mij heenstromen
om acht uur ga ik met mijn leuze en mijn kartoenschke
even naar de lerarenzaal beneden
meerdere leraren zijn daar blij mee
als aanvang van hun misschien zware schooldag
sommige beginnen hun les
met die leuze op het bord te schrijven
wat op de leerlingen
een heel rustgevende indruk maakt
weer tot tien uur naar mijn kamer
waar ik de post doorneem
en telefoons beantwoord
papier voor papier neem ik ter hand
en orden ze
vooral aan het alfabetisch ordenen
van mijn oude papieren beleef ik veel vreugde
maar ook de leuze van de dag
en het laatste kartoenschke breng ik dan onder
zo groeit blad na blad
woord na woord
het agalevsicon
bargroens-nederlands/nederlands-bargroens
om negen uur bel ik mieke
het is nog net
als toen ik maandenlang als herstellende
en dus hulpbehoevende
in haar kamertje geslapen heb
we hebben de nacht wel niet meer
in hetzelfde huis doorgebracht
maar zijn toch in gedachten
heel de nacht bij elkaar gebleven
om tien uur ga ik weer naar de lerarenzaal
maar nu voor wat langer
die ruimte vervult me nog altijd
met grote dankbaarheid
in 1973 werd ik als leraar ontslagen
ik ben - denk ik - de enige jezuïet
die op een jezuïetencollege ontslagen is
maar ja : mijn overste heeft me ooit gezegd
wat jij vertelt in je klas
is misschien wel goed
maar kan je dat geen twintig jaar later vertellen ?
na dat ontslag hebben toen de andere leraren
aan hogerhand gevraagd
om mij toch zoniet als leraar
dan toch als priester op de school te laten
vandaar mijn dankbaarheid voor deze ruimte versta je ?
en wat ik de rest van de dag doe ?
zo goed mogelijk het werk van de zaligmaker :
mensen bemoedigen
die de moed kwijt zijn
mensen verhelderen
die het niet meer zien zitten
ik geloof hoe langer hoe minder in god
ik bedoel in de god-jahweh-allah-god
of hoe je hem of haar of het ook noemen wil
ik geloof meer en meer in de zaligmaker jezus
en in mijn al vroeg-gekregen roeping
om zijn werk voort te zetten :
ik ga zo goed mogelijk
zoals zijn blijde boodschap het vraagt
“weldoende rond”
of zit zo goed mogelijk
schrijvende of tekenende
“weldoende neer”
zo dikwijls denk ik
wanneer ik de mensen over straat zie lopen
of openbaar vervoerd zie worden
of in het grootwarenhuis hun karretje zie voortduwen :
ik zie de mensen graag
kijk : nu heb ik zelf toch nog
mijn eigen afscheidsrede al geschreven
mijn eigen doodsprentje al opgesteld
ik hoop toch dat ze niet te vroeg moeten dienen
ik leef zo graag
ik zie de mensen zo graag...
de mensen
graag
nog nooit zo gelukkig geweest
als dit laatste kwart van mijn leven
zelf heb ik altijd voorgehouden
dat het laatste kwart van een mensenleven
vaak het gelukkigmakendste kan zijn
ondanks alle tegenslag
& zelfs tegenkanting
kan ik mijn levenslust
of mag ik zeggen levensgeluk ?
gewoon niet meer op
allicht door de zware operatie
die ik dank zij samengaan
van geloof en wetenschap
mogen overleven heb
ik heb van de geneesheer toen
twintig levensjaren bijgekregen
waarvan er al twee
gelukkig voorbij zijn
( wat niet hetzelfde is als :
gelukkig al voorbij zijn )
het doet wonder aan
zo dicht bij de dood geweest te zijn
en zelfs er eventjes al overheen
mijn levenslopen lagen
op de redacties van al de media al gereed
de afscheidsredevoeringen werden al geschreven
mijn doodsprentjes waren al bijna opgesteld
nu mocht ik ze gelukkig
in levende lijve aanhoren
bij leven en welzijn lezen
waaraan ik mijn geluk te danken heb ?
allicht ( nee zeker ) aan het nog meer dan vroeger
mogen omgeven zijn
door mensen die om mij geven
maar vooral aan het geluk
van mekaar nog te hebben
dat is het enige wat mijn geluk
af en toe toch even verdonkert :
wat als we mekaar niet meer hebben
ga ik dan nog zo gelukkig zijn ?
ga ik dan zelf krachtig zijn
en gelovig genoeg
in mijn eigen verhaal van de drie levens ?
nu is het nog altijd blij mogen zijn
om elke avond dat we mekaar
de nacht mogen inwuiven
om elke morgen dat we weer
naar elkaar toe mogen komen
hoe ik nu leef ?
ik hou ervan vroeg op te staan
de hele winter lang
tussen vijf en zes
de zon in haar opgaan zelfs voor te zijn
het eerste wat bij het opstaan doe
is wat ik altijd mijn ouders
bij hun opstaan heb zien doen :
knielen en danken om de zomaar gekregen
nieuwe dag
hoeveel maanden
moest ik daarbij niet geholpen worden ?
werd ik daarna in een karretje gehesen ?
werd ik door anderen gevoerd
naar waar ik zelf nog niet kon gaan ?
elke morgen beleef ik nu dan ook
dat morgengebed heel intens
geloven is niet alleen denken
het is ook doén
zoals dit knielen bijvoorbeeld
soms nog voor ik om zes uur
met een andere vroege huisgenoot
ga ontbijten
stuur ik naar al mijn vrienden en vertrouwden
de leuze van de dag
ik ben zelf altijd de eerste
om ze van mezelf aan te krijgen
want ik moet ze eerst zelf opzoeken
in mijn al jarenlang vergaarde schat
aan groene wijsheden en waarheden
ik voorzie de datum telkens
van een plaatsnaam :
dorpen en steden waar ik ooit geweest ben
en waar ik blije of diepe herinneringen aan heb
een mens kan niet aardrijkskundig genoeg leven
daarna teken ik mijn dagelijks kartoenschke :
een cartoon die ik teken
over een grap die ik daags tevoren
ergens gehoord of mij herinnerd heb
en die ik dan teken als was ik kartouch :
het twaalfjarig jongetje dat nu al vijftig jaar
op zijn even onhandige als onbevangen manier
mijn eigen kijk op de wereld weergeeft
pas dan open ik mijn mail :
ik uit graag eerst zelf wat er in mij omgaat
voor ik me openstel voor anderen
bijna alle mails
tenminste die over wat diepers gaan
beantwoord ik meteen eigenhandig per brief
om half-acht ga ik weer naar beneden
om de kranten te lezen
de vloed van de buitenwereld
laat ik dan even over mij heenstromen
om acht uur ga ik met mijn leuze en mijn kartoenschke
even naar de lerarenzaal beneden
meerdere leraren zijn daar blij mee
als aanvang van hun misschien zware schooldag
sommige beginnen hun les
met die leuze op het bord te schrijven
wat op de leerlingen
een heel rustgevende indruk maakt
weer tot tien uur naar mijn kamer
waar ik de post doorneem
en telefoons beantwoord
papier voor papier neem ik ter hand
en orden ze
vooral aan het alfabetisch ordenen
van mijn oude papieren beleef ik veel vreugde
maar ook de leuze van de dag
en het laatste kartoenschke breng ik dan onder
zo groeit blad na blad
woord na woord
het agalevsicon
bargroens-nederlands/nederlands-bargroens
om negen uur bel ik mieke
het is nog net
als toen ik maandenlang als herstellende
en dus hulpbehoevende
in haar kamertje geslapen heb
we hebben de nacht wel niet meer
in hetzelfde huis doorgebracht
maar zijn toch in gedachten
heel de nacht bij elkaar gebleven
om tien uur ga ik weer naar de lerarenzaal
maar nu voor wat langer
die ruimte vervult me nog altijd
met grote dankbaarheid
in 1973 werd ik als leraar ontslagen
ik ben - denk ik - de enige jezuïet
die op een jezuïetencollege ontslagen is
maar ja : mijn overste heeft me ooit gezegd
wat jij vertelt in je klas
is misschien wel goed
maar kan je dat geen twintig jaar later vertellen ?
na dat ontslag hebben toen de andere leraren
aan hogerhand gevraagd
om mij toch zoniet als leraar
dan toch als priester op de school te laten
vandaar mijn dankbaarheid voor deze ruimte versta je ?
en wat ik de rest van de dag doe ?
zo goed mogelijk het werk van de zaligmaker :
mensen bemoedigen
die de moed kwijt zijn
mensen verhelderen
die het niet meer zien zitten
ik geloof hoe langer hoe minder in god
ik bedoel in de god-jahweh-allah-god
of hoe je hem of haar of het ook noemen wil
ik geloof meer en meer in de zaligmaker jezus
en in mijn al vroeg-gekregen roeping
om zijn werk voort te zetten :
ik ga zo goed mogelijk
zoals zijn blijde boodschap het vraagt
“weldoende rond”
of zit zo goed mogelijk
schrijvende of tekenende
“weldoende neer”
zo dikwijls denk ik
wanneer ik de mensen over straat zie lopen
of openbaar vervoerd zie worden
of in het grootwarenhuis hun karretje zie voortduwen :
ik zie de mensen graag
kijk : nu heb ik zelf toch nog
mijn eigen afscheidsrede al geschreven
mijn eigen doodsprentje al opgesteld
ik hoop toch dat ze niet te vroeg moeten dienen
ik leef zo graag
ik zie de mensen zo graag...
Abonneren op:
Posts (Atom)
