dagboek

Donderdag, 8 mei 2008

18u25

Bedenking bij een plezante Naamgeving

Je hoorde van een jonge vroedvrouw dat ze een kindje mee ter wereld had helpen brengen bij de familie Komen. Een meisje. En weet je hoe ze het noemden ? Klaartje.

@

dinsdag 6 mei 2008

zegenen

op

afstand

een oud-leerling van me

van meer dan een halve eeuw geleden

een van de twaalfjarige kartouchkes

van het sint-jozefscollege in turnhout

belde me onverwacht op

vanuit fontainebleau in frankrijk

waar hij al jaren woonde

hij was langzaam stervende

aan een ongeneeslijke ziekte

al hadden we elkaar al jaren niet meer gezien

toch was hij goed op de hoogte

van wat ik zoal deed

ik was enerzijds blij dat hij na zolang

op mij als priester beroep deed

maar anderzijds was ik er het hart van in

dat ik op zijn wens niet kon ingaan

meer dan vijf uur reizen heen & weer :

op één dag was dat niet te doen

& over twee dagen beschikte ik niet meer

op zo korte tijd

na overleg met zijn vrouw & zus

besloot ik hem te zegenen langs de telefoon

het was afgesproken dat zij

precies op middag zouden bellen

ook in viersel vieren we de middag

telkens als een heilig uur

een halfuur lang verbeidde ik in stilte

& onder enige spanning de telefoon

daar belde hij

mieke nam hem af & gaf hem mij door

zelf kon hij niet meer spreken

maar horen kon hij mij nog goed

zijn vrouw zou doén wat ik zou zéggen :

“ik zegen je ogen lieve herwig

opdat je weldra met je nieuwe ogen

ons nog liever zou mogen zien

dan je ooit in dit leven gedaan hebt

ik zegen je oren

opdat je weldra met je nieuwe oren

ons over de dood heen

nog beter zou mogen aanhoren & verstaan

dan je in dit leven altijd zo lief gedaan hebt

ik zegen je mond

opdat je weldra met je nieuwe mond

ons over de dood heen ons moogt blijven toespreken

woorden van bemoediging

wanneer wij het kwaad hebben

woorden van troost

wanneer we verdriet hebben om je heengaan

ik zegen je handen

opdat je weldra met je nieuwe handen

ons over de dood heen

moogt blijven strelen & omhelzen

ik zegen je voeten opdat

wanneer ook onze tijd gekomen is

om door de dood heen tegaan

je op je nieuwe voeten ons tegemoet moogt komen

gezonder blijer gelukkiger liever

dan je ooit in dit leven geweest ben

ga nu in vrede lieve herwig

maar liefst nog niet meteen...”

langs de telefoon kon ik het niet zien

maar volgens wat zijn vrouw zei

kwam er bij die laatste woorden

een blije glimlach op zijn gelaat

@

Vrijdag, 25 april 2008

05u10

Bedenking bij weer een nulste Wereld

Je was gisteren met Mieke gaan eten ergens aan de Schelde. Die plek is ons beiden al jaren heel dierbaar. Al van toen we daar met haar haar vijftigste verjaardag vierden en na het eten met de veerboot op en neer de stroom overstaken.

Je hoorde ineens van de waardin dat haar man erg ziek was. Ze vertrouwde het ons bij de afrekening onverwacht toe. Ze had haar man net terug naar huis gebracht en gezegd dat ze het nieuws aan ons zou meedelen. Die vond dat goed.

Je schrok er eerst van & stelde haar dan voor een wens (of zegen ?) over hen beiden te komen uitspreken. Een soort heilzame diepere huwelijkszegen dus.

Ze zou erover nadenken zei ze

& je dacht : weer een goed voorbeeld van “nulste wereld” : je gaat met mensen aan de oppervlakte om & ineens kom je iets over hun diepste te weten : de wereld van hun doorgaans voor je verborgen gehouden diepere wereld.

& je dacht terug aan die mevrouw de vrederechter voor wie je moest verschijnen en die bleek de moeder te zijn van de beste vriend van een jongen die je net begraven had, aan de taxichauffeur die je na een huwelijksinzegening terug naar huis voerde en onderweg vroeg of je voor hem en zijn vrouw ook zo’n huwelijk wou komen doen, aan die politieofficier die ineens in de spreekkamer de snikkende vader van een stervend dochtertje bleek te zijn, aan die priester-rhetoricaleraar die je bijstand kwam vragen om bij de bisschop te gaan bekennen dat hij ergens ver weg bordeelhouder geworden was...

@

Donderdag, 14 april 2008

16u12

Bedenking bij een heel ander Mannengeluid

Je hoorde op de radio het applaus na een conceret van het Vlaams Radiokoor. Bij dat handgeklap hoorde je ook geestdriftig mannengeroep

& je dacht terug aan een heel ander mannengeroep na de overwinning van Racing in Luik. Hoe heel verschillend geestdriftig mannengeroep toch kan zijn...

@